آقا اجازه همه بچه های جبهه سلام می رسانند
از جبهه یک راست رفتیم ملاقات امام. همه بچه های تیپ و لشکر که در خط پدافندی پاسگاه زید مستقر بودند از قرار ملاقاتم با حضرت امام مطلع شدند و از من خواستند سلامشان را به حضرت اما م خمینی برسانم. به عبدالحسین خضریان گفتم تو وقتی امام را دیدی سلام بچه های جبهه را به او برسان من هم با امام حرفهایی دارم که خواهم گفت.
به همراه کسانی که آنروز توفیق زیارت و دستبوسی حضرت امام نصیبشان شده بود در حیاط کوچک پیر جماران بی صبرانه منتظر جمال نورانی حضرت امام بودیم. با خود عهد کردیم زیرکی کرده در سلام کردن از حضرت امام پیشی گیریم. حرکات حضرت امام از لای پرده اتاق امام به خوبی دیده می شد، که گویای نزدیک بودن حضور ایشان بود.
در میان آن همه عشق و انتظار ناگهان جمال نورانی پیر جماران همچون آفتابی بر ما تابیدن گرفت. آنقدر این چهره آسمانی خیره کننده بود که یادمان رفت سلام کنیم. همه بهت زده جلوه ای از جلوات خدا را می دیدیم. برخی شوق برخی اشک ...
آنقدر زمان گذشت تا امام خودش سلام کرد و گوی سبقت را از دل های عاشق و مبهوت ربود. آنقدر حیران شدیم که همه چیز فراموشمان شد.
خودم را نزدیک امام رساندم و سعی کردم آنچه را که قرار بود به امام بگویم به یاد بیاورم. بعد از دست بوسی شروع به صحبت کردم. به ایشان گفتم: حضرت امام! خواهشی دارم. اجازه دادند صحبت کنم. عرض کردم از فرماندهان میانی سپاه هستم و از جبهه خدمت رسیده ام، اگر میسر است کسی از نزدیکان و معتمدین خود را به عنوان نماینده خود به قرارگاه بفرستید تا از نزدیک شاهد تصمیم گیری های فرماندهان باشند. حضرت امام پس از لحظاتی تأمل دعایم کرد. ناگهان خضریان که فراموش کرده بود سلام رزمنده ها را به امام برساند درحالی که پس از دستبوسی درحال ترک جماران بود به سرعت بازگشت و دستش را همچون بچه های دبستانی بالا برد و گفت بابا اجازه؟ بچه های جبهه همه به شما سلام می رسانند. امام با تمام مهربانی با لبخندی دلنشین گفت: سلام مرا هم به بچه ها برسانید.
